მარიამ კოზმანიშვილი– „ქვის პოეზია“
წერდა ყველგან: ქუჩაში, მინდორში, ვენახში, სახლში, ჭურჭლის, თუ სარეცხის რეცხვის დროს. გულიდან წამოსულ სიყვარულს აგვირისტებდა, რითმას ადებდა და საკუთარ პოეზიას ქმნიდა. მართალია, ფიქრობდა, რომ ეს არავის სჭირდებოდა, მაგრამ მაინც, ეწერებინებოდა…