პერსონა

     „გურიაში, ლანჩხუთში ვცხოვრობდით. ჩემი მეზობელი ასწავლიდა ქართულ ხალხურ საკრავებზე დაკვრას. დავინტერესდი და სურვილი გამიჩნდა მასთან მივსულიყავი. ფაქტობრივად, ქალბატონი გულნაზი ჩემი პირველი პედაგოგი იყო. შემდეგ თბილისში გადმოვედით…

                   „მაშინ, როდესაც აუზის წყალში ბოლომდე ჩაყურყუმალავდება, მოდიან ხილვები. ერთმანეთის მიყოლებით ჩნდებიან უკვე მომხდარი და გადატანილი ამბები, პატარ-პატარა ცოდვები, რომელთაც სინდისის მსუბუქი ქენჯნაც სდევთ თან. ნია ასე საკუთარ…

           „არ ვიცი, ჩემმა შემოქმედებამ შეცვალა რაიმე ჩემს ცხოვრებაში თუ პირიქით – ჩემმა ცხოვრებამ შეცვალა ჩემი შემოქმედება, და მუდმივად ცვლის, და სულაც ჩემმა ცხოვრებამ გამოიწვია ის, რომ ვწერ“. - მწერალი ბაჩო კვირტია. - ალბათ, არაერთხელ…

          „თეატრთან დაკავშირებული ვარ პროფესიით და ყოველდღიურობითაც. თეატრში სიარული რიტუალია, რომელიც ყველას მინდა გადავდო, განსაკუთრებით მაშინ, როცა კარგი წარმოდგენის ნახვის საშუალება არსებობს“, - თეატრმცოდნე თამარ კიკნაველიძე. - როგორ …

      „სპექტაკლი „ზღვა, რომელიც შორია“ სოხუმის სახელმწიფო თეატრში თემურ ჩხეიძემ დადგა. მაშინ მე მისი ასისტენტი ვიყავი. სპექტაკლი ბავშვობის ორი მეგობრის - ქართველისა და აფხაზის შეხვედრის ისტორიას გადმოგცემს, რომლებიც ომიდან წლების შემდეგ…

             „რაც არ უნდა ვაკრიტიკოთ თანამედროვე ქართულ თეატრში არსებული შემოქმედებითი კრიზისი, პროცესი მაინც იგრძნობა, რომ თეატრი მუდმივად ცდილობს საკუთარი თავის დარეფრეშებას, ახალი ფორმების და თემების მაყურებლის სამსჯავროზე განსხვავებულად…

          „ჩემს თავს ვერცერთ პროფესიასთან ვერ ვაიგივებ და ეს დიდი კომფორტია. ყოველ ეტაპზე რაღაც ახლის აღმოჩენის დროს შემიძლია მთლიანად იქით გადავეშვა და თავი არ შევზღუდო“, - ამბობს მთარგმნელი, პუბლიცისტი, პროზაიკოსი, მუსიკოსი,…

მისი ცხოვრების კრედო სიკეთის ქმნაა. მუდამ ახლის ძიებაში ან კარგად მივიწყებული ძველის გაცოცხლებაშია. ადამიანთა გაერთიანებისთვის მზრუნველი ბევრი სხვადასხვა სასიკეთო აქციისა თუ პროექტის სულისჩამდგმელია. როგორც თავად აცხადებს, ცდილობს საზოგადო…

        „დედა თავად წერდა ლექსებს და უზომოდ შეყვარებული იყო ქართულ ლიტერატურაზე. ორივეს ერთად კი ეს მემკვიდრეობა ალბათ ბებიისგან–მარიამ წერეთლისგან გვერგო, რომელიც აკაკის ენათესავებოდა და უზომოდ პოეტური ქალი გახლდათ",–ამბობს ქალბატონი…

                 „ვფიქრობ, მიწაზე ვინც გაიარა, ყველამ დატოვა თავის ამბავი, ყველას ნაფეხურს იმახსოვრებს მიწა, ყველას ფეხის გულის სითბოს ცნობს და იჩემებს. ყველას თავისი სატარებელი მოაქვს იქიდან, საიდანაც მოდის და მერე აქ აგრძელებს, სააქაოში…