არაეპატაჟური პოეტის უგმირო სამშობლო, ანუ „არა ვართ ჩვენ კარგი ხალხი“…
ისეთია, როგორიც არის: ცოტა ოტიასნაირი, ცოტა ყველასნაირი, მაგრამ მაინც საკუთარი თავისნაირი... ეპატაჟებით ფონს გასვლას არ ცდილობს და წერს ტკივილებსა და სიყვარულზე. წუხს, რომ საქართველოში საგმირო აღარც არაფერია, ამიტომ საკუთარ თავს…