„უცხოური დახმარების სააგენტოები და მათი ადგილობრივი არასამთავრობო ორგანიზაციების კონტრაქტორები დიდი ხანია, კოლონიზაციას უწევენ საჯარო პოლიტიკისა და სერვისების უმეტეს სფეროებს“ – Jacobin
თბილისში ანტისამთავრობო პროტესტი შეფასდა, როგორც ბრძოლა საქართველოს ევროპული მომავლის გამო – მიუხედავად იმისა, რომ თავად მთავრობას სურს ევროკავშირში გაწევრიანება. გეოპოლიტიკური პოზიციის ფონზე, რეალური საკითხი, რომელიც იგნორირებულია, არის ქართული დემოკრატიის ქრონიკული კრიზისი,- ამის შესახებ გამოცემა jacobin-ის სტატიაშია აღნიშნული.
ვრცელ სტატიაში აღნიშნულია, რომ დიდმა როლმა, რომელსაც ასრულებენ უცხოეთის მიერ დაფინანსებული არასამთავრობო ორგანიზაციები საქართველოს პოლიტიკაში, პოლიტიკის შემუშავებასა და საჯარო სამსახურებში, ქვეყანა ქრონიკულ დემოკრატიულ კრიზისში მიიყვანა.
„ეს არის მასიური პრობლემა – და თარიღდება მეოთხედი საუკუნის უკან, 2003 წლის ვარდების რევოლუციამდე. გარდაცვლილმა პრეზიდენტმა, ედუარდ შევარდნაძემ უცხოური დახმარების სააგენტოებს დიდი თავისუფლება მისცა, ასე რომ, მისი უგუნური და კორუმპირებული მმართველობის ბოლოს, არასამთავრობო ორგანიზაციები უკვე ხმაურიანი იყვნენ ქვეყნის პოლიტიკურ დისკურსში და ინარჩუნებდნენ თავდაჯერებულ ურთიერთობებს საერთაშორისო დონორებთან. წლების განმავლობაში არეულობისა და სახელმწიფოს ნგრევის შემდეგ, იდეებითა და რწმენით ქართველებმა გამოიყენეს მომენტი თავიანთი საზოგადოების ჩამოსაყალიბებლად.
ის თავს სუფთად და ენერგიულად გრძნობდა, თუმცა, უფრო მეტად „სოციალური მეწარმეების“ მიერ ამოძრავებული, ვიდრე ფართო ბაზისური მოძრაობებით. მას შემდეგ, რაც შევარდნაძის ყოფილმა იუსტიციის მინისტრმა, მიხეილ სააკაშვილმა იგი ,,ვარდების რევოლუციის,, დროს გადააყენა, არასამთავრობო ორგანიზაციების პროფესიონალებმა სწრაფად დაიკავეს ხელისუფლების მაღალი თანამდებობები. ქვეყნის პოლიტიკის სივრცე ღია იყო ნებისმიერი და ყველა უცხოური დახმარებისა და რეფორმის ექსპერიმენტისთვის. გაანგარიშება იყო, რომ გეოპოლიტიკური და მატერიალური სარგებელი ბევრად აღემატებოდა ნებისმიერ ნაკლოვანებას“, – წერია სტატიაში.
სტატიის ავტორები ასევე აღნიშნავენ, რომ „უცხოური დახმარების სააგენტოები და მათი ადგილობრივი არასამთავრობო ორგანიზაციების კონტრაქტორები დიდი ხანია კოლონიზაციას უწევენ საჯარო პოლიტიკისა და სერვისების უმეტეს სფეროებს, განათლებისა და ჯანდაცვისგან სასამართლო რეფორმამდე, სოფლის განვითარებამდე, ინფრასტრუქტურამდე და ა.შ.“
„თანმიმდევრულად მაღალი უცხოური დახმარების ნაკადები მოჰყვა და ორმხრივი დახმარების პროგრამებმა, მსოფლიო ბანკმა, გაეროს სააგენტოებმა, საერთაშორისო განვითარების დახმარების ჯგუფებმა მცირე და მსხვილი და კერძო დასავლური ფილანტროპიებიც კი გახსნეს კარგად დაკომპლექტებული ოფისები დედაქალაქ თბილისში. იმისათვის, რომ დახარჯონ მთელი ფული, განახორციელონ თავიანთი პროექტები და მონიშნონ ველი, რომელშიც ნათქვამია: „კონსულტაცია და თანამშრომლობა საზოგადოებასთან“, მათ ყველას სჭირდებოდათ ადგილობრივი არასამთავრობო ორგანიზაციები. მოთხოვნა ქმნის მიწოდებას: დღეს კი საქართველოში ოცდახუთ ათასზე მეტი არასამთავრობო ორგანიზაციაა რეგისტრირებული. საქართველოს ხელისუფლების განცხადებით, მათი დაფინანსების 90 პროცენტი უცხოეთიდან მოდის, მაგრამ ეს საშუალოდ მალავს იმ ფაქტს, რომ ქართული არასამთავრობო ორგანიზაციების დიდ უმრავლესობას ადგილობრივი დაფინანსება საერთოდ არ გააჩნია. მათ ალბათ აბსურდულად მიიჩნიეს ადგილობრივი მოსახლეობისგან ფულის თხოვნის ცნება და თუ ცდილობდნენ, ამჟამინდელი ფორმით, ძნელად მოიპოვებდნენ ქართველების მხარდაჭერას.
უცხოური დახმარების სააგენტოები და მათი ადგილობრივი არასამთავრობო ორგანიზაციების კონტრაქტორები დიდი ხანია კოლონიზაციას უწევენ საჯარო პოლიტიკისა და სერვისების უმეტეს სფეროებს, განათლებისა და ჯანდაცვისგან სასამართლო რეფორმამდე, სოფლის განვითარებამდე, ინფრასტრუქტურამდე და ა.შ.
პრაქტიკაში, ეს ასე ხდება: განვითარების დახმარების მთავარმა სააგენტომ ან საერთაშორისო კრედიტორმა – მაგალითად, შეერთებული შტატების საერთაშორისო განვითარების სააგენტომ (USAID), ევროკომისიამ ან მსოფლიო ბანკმა, შეიმუშავა განათლების რეფორმის ახალი მოდელი. , რომლის გავრცელებას ახლა გეგმავს არა მხოლოდ საქართველოში, არამედ, როგორც წესი, მთელ რიგ ქვეყნებში.
საზოგადოების მონაწილეობის გასაუმჯობესებლად, დამხმარე სააგენტო ქართულ არასამთავრობო ორგანიზაციებს აფორმებს ხელშეკრულებას, რომ გააკეთონ ყოველდღიური სამუშაო: წარუდგინონ საქმის კეთების ესა თუ ის ახალი ხერხი თანამდებობის პირებს, სკოლებსა და მასწავლებლებს და ავარჯიშონ მათ ახალ უნარებში, რაც მათ სავარაუდოდ სჭირდებათ. ამ და სხვა დროს არავინ ეკითხება მასწავლებლებს, მშობლებს, სტუდენტებს ან, ამ საკითხში, ზოგადად ამომრჩეველს, რა სჭირდებათ და რა უნდათ და როგორ გააუმჯობესებენ საქმეს. ხალხი რჩება გაუგონარი, იგნორირებული, მფარველობის გრძნობა – და ასევე არაადეკვატური, როდესაც ისინი ვერ მიაღწევენ იმ ნიშნებს, რომლებსაც მთელი ეს ტრენინგი უნდა მიეღწია.
ქართული არასამთავრობო ორგანიზაციები, რომლებსაც ეძლევათ გრანტები ამ სამუშაოს შესასრულებლად, შეიძლება იყოს ადგილობრივი, მაგრამ მათ აქვთ მნიშვნელოვანი ძალაუფლება საქართველოს მოსახლეობაზე. ეს ძალა მოდის დასავლურ საელჩოებსა და რესურსებზე მათი ხელმისაწვდომობისა და ლეგიტიმურობიდან გამომდინარე, ვიდრე საბაზო მხარდაჭერით. ფუნქციონალურ დემოკრატიაში ხალხი ირჩევს კანონმდებლებს და აღმასრულებელ ხელისუფლებას, რათა ემსახურონ მათ და წარმოადგინონ მათი ინტერესები. საქართველოში არჩეული არასამთავრობო ორგანიზაციები იღებენ მანდატს საერთაშორისო ორგანოებისგან, რომლებიც ადგენენ და იხდიან საქართველოსთვის პოლიტიკის რეფორმების სამუშაოების ჩამონათვალს. ადგილობრივ არასამთავრობო ორგანიზაციებს არ გააჩნიათ სტიმული განიხილონ მათ მიერ განხორციელებული პროექტების გავლენა, რადგან ისინი არ არიან ანგარიშვალდებულნი იმ მოქალაქეების წინაშე, რომელთა ცხოვრებაშიც ისინი ასრულებენ ასეთ ინტრუზიულ როლს”, – წერია პუბლიკაციაში.
კომენტარები
- რეკლამა -
