ბიზნესმენ უგულავას ცოლი სკანდალში ეხვევა–ინტერვიუ ბაია დავითაიასთან

– მე და თემური ოფიციალურ ქორწინებაში ვიმყოფებით. ჩვენ შორის მოხდა ის, რაც, სამწუხაროდ, ბევრ ქართულ ოჯახში ხდება. მე ვერ ავიტანე ის საქციელი, რაც, რატომღაც ჩვეულებრივად და მისაღებად იქცა საზოგადოებისთვის. ქმრის ღალატს ნორმალური ადამიანი ვერ აიტანს.

– ქონების მიღებას კი არა, პირიქით – თემურისთვის ქონების გადაცემას გულისხმობდა. კერძოდ, ამ ხელშეკრულებით თემურს დავუთმე ჩემი წილი იმ შენობაში კოსტავას ქუჩაზე, რომელშიც დღეს „თბილისი რუმსია“ განთავსებული და რომელშიც მომავალში უნდა განთავსდეს სასტუმრო „ინტერკონტინენტალი“. სანაცვლოდ, თემურს მხოლოდ ერთი რამ უნდა გაეკეთებინა – ბანკის ვალებისგან გამოეთავისუფლებინა ჩემი წილი ქონება „ჰოლიდეი ინში“, რაც მას დღემდე არ გაუკეთებია.

– ნამდვილად ვერ გეტყვით როგორი სტატუსით სარგებლობს თემური, თუმცა ბოლო პერიოდის მოვლენებს თუ გადავავლებთ თვალს, ალბათ, შეიძლება ამის დაჯერებაც. წლების მანძილზე, ჩვენ განვიხილავდით, რა აჯობებდა ჩვენი შვილისთვის, ლუკასთვის – ამერიკაში ცხოვრება და მკურნალობა თუ ინგლისში. ჩვენ ძირითადად ამერიკაში ვცხოვრობდით, თუმცა, აქტიურად ვფიქრობდით ლონდონზეც, რადგან, მოგეხსენებათ, რომ ლონდონი ბევრად ახლოა. ლუკას კი ძალიან უჭირდა წელიწადში ორჯერ ან სამჯერ 12-12 საათი ფრენა, ამხელა მანძილზე. ეს ძალიან ძნელია ბავშვისთვის, განსაკუთრებით კი – აუტიზმის ასეთი მძიმე ფორმის მქონე ბავშვისთვის. ფრენის გარეშე კი არ გამოდიოდა, რადგან ამერიკაში არ გვქონდა მუდმივი ცხოვრების უფლება, ან ინვესტ-ვიზა (რისი გაკეთებაც თემურისთვის პრობლემა არ იყო). ამიტომ, ჩვენ დღემდე ვართ ტურისტული ვიზით და წელიწადში სამჯერ ამხელა გზაზე გვიწევს ფრენა. ასევე, ამერიკაში ბავშვთან მარტო ყოფნა მიჭირდა, მშობლების მხარდაჭერის გარეშე. ამიტომ ინგლისში გადასვლა იყო ერთ-ერთი გამოსავალი. ბინის შეძენა კი თითქმის იგივე ჯდება, რაც ბინის გრძელვადიანად ქირაობა. რატომ უნდა გადაგვეყარა თანხები წყალში? თანაც, ნაქირავები ბინიდან ბინაში გადასვლას ყოველთვის მტკივნეულად აღიქვამდა ლუკა, რომელიც, ისევ ვიმეორებ, მძიმე ფორმის აუტისტია. ასეთ ბავშვს სჭირდება სტაბილური გარემო. აქამდე ველოდით, რომ თემური გაითვალისწინებდა ამ მდგომარეობას. სამჯერ ვიყავი ჩასული ლონდონში და ბინაც მოვძებნეთ. თემური ამ ყველაფრის მონაწილე იყო, თუმცა, ეს საკითხი მაინც არ გადაწყდა… სხვა ქალს უყიდა ლონდონში სახლი და ჩვენ დღემდე ვცხოვრობთ ნაქირავებში ამერიკაში.

– პირდაპირ გეტყვით – არა. ეს იყო თემურის აზრით სადამსჯელო ზომა. მან წინასწარ დაგვიანონსა, რომ მოსამართლე ებანოიძე ზუსტად ასეთ გადაწყვეტილებას გამოიტანდა ამ ნაწილში და, ჰოი საოცრებავ – სწორედ ეს მოხდა. მხოლოდ ერთ მაგალითს გეტყვით – იმ 25%-ით შემცირებულ თანხაში, რომლის გადახდაც სასამართლომ თემურს დაავალა, არ შედის იმ ავიაბილეთების ფული, რომელიც წელიწადში რამდენჯერმე გვჭირდება. ამასთან, გასათვალისწინებელია, რომ ლუკას მდგომარეობიდან გამომდინარე, მგზავრობა ყოველთვის ბიზნეს-კლასით გვიწევს, 4 ადამიანი სულ დავყვებით ლუკას თვითმფრინავით, რაც აუცილებელია. ეს კი ამერიკამდე უძვირესია. აუტისტური სპექტრის მქონე ბავშვის მოვლა ძალიან ძვირია და დიდი თანხები სჭირდება. ნებიესმიერ ექიმთან შეგიძლიათ ეს იკითხოთ. ლუკა უკვე გაიზარდა, პატარა აღარ არის და ჩვენ ვეღარ ვერევით, ამიტომ მამაკაცი ავიყვანეთ დამხმარე ძიძად. ასევე ამ თანხებში არ შედის დასვენება  არდადაგების დროს, ორჯერ მაინც წელიწადში… ასეთი მაგალითი კიდევ ბევრია. ასე რომ, თავად განსაჯეთ.

– დიახ, თემური მხოლოდ ფინანსურად ეხმარებოდა ლუკას. თუმცა, ეს არ არის საკმარისი. ყველა ბავშვს, სრულფასოვანი განვითარებისთვის, სჭირდება მზრუნველი მშობელი, მშობლის განუყოფელი დრო და ყურადღება, რაღაც პერიოდულობით მაინც და არამხოლოდ მატერიალური უზრუნველყოფა. ამ მხრივ, ლუკას გაცილებით მეტი სჭირდებოდა მამისგან, ვიდრე ჰქონდა, ან აქვს. სხვა დანარჩენს რაც შეეხება – ანუ ჩემი და თემურის თანაცხოვრების დეტალებს – ამაზე საუბრისგან თავს შევიკავებ.

– ჩემი გეგმა იყო და არის დამოუკიდებელი ცხოვრება, ფინანსურადაც. არანაირად არ მსურს ყოფილი ქმრის კმაყოფაზე ყოფნა და არც ახლა ვაპირებ. მიუხედავად იმისა, რომ ყველანაირი მოლაპარაკებით ვცადე მორიგება, მან ამჯობინა სასამართლოს გზით გადაეწყვიტა ეს საკითხი. საერთოდ, არ მიფიქრია და არც კი დამიშვია, რომ სასამართლო ასეთ გაუგონარ ნაბიჯს გადადგამდა და სრულიად არაფერს არ დამიტოვებდა.

– სიმართლე გითხრათ, მე არ ვდაობ. თემური დაობს და ცდილობს, ყველაფერი რაც ერთად შევქმენით, რაღაც ხერხებით მთლიანად თავისთვის დაიტოვოს. მე ვიცავ ჩემს უფლებებს, დავიტოვო ის, რაც მეკუთვნის კანონით. მე არ ვაპირებ მას უაპელაციოდ მივცე საშუალება, თვითონ გადაწყვიტოს რა მისცეს და რა არა თავის ცოლს. ეს მისი გადასაწყვეტი არაა, ამას კანონი არეგულირებს და თან ძალიან მკაფიოდ.

– კი, მე ვიცნობ ნინის. შევხვედრივარ და სულაც არ მიკვირს ის, რომ თემურს ნინი მოეწონა. ჩვენი განქორწინება არ მომხდარა მის გამო. განქორწინების აუცილებლობა ჩემთვის არავის აუხსნია. მე თავისუფალი აზროვნებით გამზარდეს და ბავშვობიდან მასწავლიდნენ, რომ ტყუილში ცხოვრება არ არის კარგი, როცა გავიგე, რომ თემური მღალატობს, ჩვენ დავიშალეთ. ამ ვითარებას, სიმართლე გითხრათ, ნამდვილად გაგებით მოვეკიდე.

– ვითხოვ, მხოლოდ იმას, რაც კანონით ეკუთვნის ნებისმიერ მეუღლეს განქორწინებისას – ქორწინების პერიოდში შეძენილი, შექმნილი და ღირებულებაგაზრდილი ქონების ნახევარს. ეს არის ის, რაც მეკუთვნის კანონით. მოსამართლე ებანოიძემ გადაწყვიტა, რომ ის კანონზე მაღლა დგას და იმ ქონებიდან, რომელიც ჩვენი თანაცხოვრებისა და ქორწინების პერიოდში შევქმენით, საერთოდ არაფერი მომაკუთვნა, რაც მართლაც უპრეცედენტო გადაწყვეტილებაა და, ალბათ, ნებისმიერ საღად მოაზროვნე ადამიანს გაუჩენს ეჭვს მოსამართლის არც თუ ისე ალტრუისტულ მოტივებთან დაკავშირებით. რაც შეეხება იმედს, იმედი მაქვს, სააპელაციო სასამართლო გაუძლებს ცდუნებას (რომლის მცდელობასაც, ეჭვი არ მეპარება, ექნება ადგილი) და არ დაუშვებს ქალის მიმართ უსამართლობას და არ დაჩაგრავს, როგორც ეს გააკეთა პირველი ინსტანციის სასამართლომ.