როცა ვიოლინო ომის იარაღად იქცა
ვიოლინო კლასიკური მუსიკის ერთ-ერთ ყველაზე ამაღელვებელ სიმბოლოდ მიიჩნევა. მისი მელოდიები სევდას, სიყვარულსა თუ დიდ ტკივილს გამოხატავენ, მაგრამ იყო დრო, როცა ეს დახვეწილი ინსტრუმენტი ბრძოლის ველზე აღმოჩნდა და თავისი ხმით, სიცოცხლის გადარჩენის ინსტრუმენტად იქცა.
პირველი მსოფლიო ომის სანგრებში ჯარისკაცები არა მარტო ტყვიებს, ტალახსა და სიკვდილს, არამედ სიჩუმესაც ებრძოდნენ. ომში სიჩუმე ხშირად ნიშნავდა იმას, რომ მტერი გისმენდა. სწორედ ამიტომ, ჯარისკაცებისთვის ხმაურის შექმნა ერთგვარი თავდაცვა ხდებოდა: ისინი გარკვეული ხმაურის შექმნით ფარავდნენ საკუთარი მოძრაობის ხმას, რათა მტერს არ შეემჩნია მათ მიერ დაწყებული შეტევა ან სანგრებიდან გადაადგილება.
ამ კონტექსტში, ვიოლინოები — ხშირად უკვე დაზიანებული — აკუსტიკურ იარაღად გამოიყენებოდა. ცხადია, ინსტრუმენტზე არავინ უკრავდა ბახს ან მოცარტს, მთავარი იყო, ხმაური შეექმნათ, რათა მათი მოძრაობა მტრის ყურისთვის შეუმჩნეველი დარჩენილიყო.
ეს გახლდათ ერთგვარი „ხმოვანი კამუფლიაჟი“ — იმ დროს, როცა თანამედროვე ხმის ჩამხშობები არ იყო ხელმისაწვდომი.
გარდა პრაქტიკული მიზნისა, მუსიკალური ინსტრუმენტების ხმას ხშირად ჰქონდა ფსიქოლოგიური დატვირთვაც. ზოგი ჯარისკაცი ჰყვებოდა, რომ ღამით, ბნელ სანგრებში მოულოდნელად გაჟღერებული ვიოლინოს ხმა საშინელ შთაბეჭდილებას ახდენდა — თითქოს, სიჩუმეში მოჩვენებები დადიოდნენ. ეს ხმები ხშირ შემთხვევაში მიზანმიმართულად იყო გამოყენებული მტრის გასაბრაზებლად, მათ დასაფრთხობად და ფსიქოლოგიური დისბალანსის შესაქმნელად.
ომის შემდეგ ზოგიერთი ასეთი ინსტრუმენტი მუზეუმებში აღმოჩნდა. ისინი იქცა არა მუსიკის, არამედ წინააღმდეგობის არტეფაქტებად. თითოეული მათგანი სიმბოლოა იმისა, თუ როგორ ცდილობდა რომელიღაც ჯარისკაცი რომელიღაც ღამით მისი თანამებრძოლების სიცოცხლის გადარჩენას.
ომი ყველაფერს ცვლის, მათ შორის, იმ წესებს, რომელთა მიხედვითაც ვაფასებთ იდეებსა და ნივთებს. თუ მშვიდობის დროს ვიოლინოს ხმა გულისამაჩუყებელია, ომის ველზე ის სხვა ფუნქციას ასრულებდა.
ამ ამბავს სიმბოლურადაც და პრაქტიკულადაც აქვს ძალა, გვაჩვენოს, რომ მუსიკაც კი, როგორც სიჩუმის ყველაზე ჰუმანური დამრღვევი, შეიძლება, ომის იარაღად იქცეს და ამავე დროს, იმედის სიმბოლოდ დარჩეს.