ლიონის არქიტექტურა, როგორც ნაცისტებისგან გაქცევის საშუალება
ლიონის ძველ კვარტალში 400-მდე დამალული გზა გადის. ეს არის ხეივანი, რომელიც ერთმანეთთან ორ პარალელურ ქუჩას აკავშირებს, მაგრამ ძალიან ვიწრო და ღრმაა. ის ტიპური ვაჭრული სახლის შიდა ეზოა.
ამის კარგი მაგალითია ვარდის კოშკის ეზოც. ადრე ეს იმ კაცის სახლი იყო, რომლიც ხალხის ბედზე ზრუნავდა. ეს ვარდისფერი სახლი ამ ვაჭრულ სახლებზე მაღლა დგას. მისი აშენების მიზეზი სიმდიდრისა და ძალაუფლების წარმოჩენა არ ყოფილა, რადგან მისი დანახვა გარედან შეუძლებელია.
მე-19 საუკუნეში აბრეშუმის ვაჭრები, კანუტები, აქტიურად იყენებდნენ ამ ლაბირინთებს. ისინი ატარებდნენ მძიმე ტვირთს თავიანთი სახელოსნოებიდან ვაჭრებთან ფეხით.
მეორე ადგილი, სადაც ასეთი ლაბირინთების ნახვა შეგვიძლია, არის კრიოქს-რასის რაიონი. ისიც აბრეშუმით მოვაჭრეთა გზა იყო ადრეულ მე-19 საუკუნეში. მას უმთავრესად აბრეშუმის გადაზიდვისთვის იყენებდნენ.
მეორე მსოფლიო ომის დროს ჩარლზ დე გაულიმ ქალაქ ლიონს უწოდა „წინააღმდეგობების დედაქალაქი“.
ლაბირინთების მთელი ქსელი არსებობდა შენობებს მიღმა და რეზიდენტებს შეეძლოთ გაქცევა, როცა გამოიჭერდნენ. ლაბირინთებს იყენებდნენ წერილებისა თუ გზავნილების გადასატანად. იმ პერიოდში არ არსებობდა აქტიური კომუნიკაციის შესაძლებლობები, ამიტომ ძალიან მნიშვნელოვანი იყო დეპეშის დროული მიწოდება, თანაც უსაფრთხოდ, რათა დაეგეგმათ შეხვედრები და აქტივობები.
კლაუს ბარბის ბრძანებით, გესტაპო იჭერდა, აწამებდა და ხოცვდა ათასობით ადამიანს.
1960-იან წლებში ამ რაიონს ცუდი რეპუტაცია ჰქონდა, ამიტომ ლუის პრადელს, ლიონის მერს, მისი დანგრევა და შემდეგ თავიდან აშენება სურდა, რადგან ეს უფრო იაფ გამოსავლად მიაჩნდა. პრადელი ასევე ფიქრობდა, რომ ამ ადგილას ავტომაგისტრალის აშენებაც შეიძლებოდა. თუმცა, ხალხმა ეს უარყო, რადგან თვლიდნენ, რომ ეს რაიონი მათი მემკვიდრეობის ნაწილი იყო.
რეზიდენტების ისტორიას კი ლიონის კედლები ინახავს და რა თქმა უნდა, ლაბირინთიც.
კომენტარები
