მამუკა ჩარკვიანი შეცდომებზე, აწმყოზე: უფალმა 20 წელი მაინც კიდევ მაცოცხლოს…
ცნობილი მომღერალი მამუკა ჩარკვიანი “კვირის პალიტრასთან” ინტერვიუში წარსულ ცხოვრებაზე, შეცდომებზე, მამასთან ურთიერთობაზე და სამომავლო გეგმებზე საუბრობს. ამბობს, რომ დღეს მისი აწმყო ისეთივეა, როგორი მდგომარეობაცაა ქვეყანაში. მომღერალის თქმით, შეცდომები ცხოვრებაში ბევრი ყოფილა, თუმცა, ამის მიუხედავად, არასდროს ჩაუდენია ისეთი რამ, რისიც უნდა შერცხვენოდა. ის სიმართლით ცხოვრობდა და ახლაც სიმართლით ცხოვრობს. მისი ცხოვრების მთავარი სიყვარული მისი მეუღლეა, ადამიანი, რომლის გვერდითაც ის 23 წელია ცხოვრობს.
ჩემი აწმყო
„როგორი მდგომარეობაცაა ქვეყანაში, ისეთია ჩემი აწმყოც. ერთი ვიცი, რომ ყველაფერი ორ წელიწადში ვერ გაუმჯობესდება.
მაგრამ ეს ოხერი დროც აღარ არის. 50 წელი სხვანაირად ვიცხოვრე, 50 წლის შემდეგ სულ სხვანაირად ვცხოვრობ – უფრო კარგი მეუღლე ვარ, კარგი მამა. 60-ის ვხდები და მინდა, უფალმა 20 წელი მაინც კიდევ მაცოცხლოს, ვიყო ამ ქვეყანაზე და სარგებელი მოვუტანო ჩემს ხალხს.
ჩვენ განუყოფელნი ვართ
მე და მამას ერთი ვარსკვლავი გაგვიხსნეს ფილარმონიის შესასვლელში. როცა დადგა საკითხი, რომ ცალ-ცალკე გაეხსნათ ვარსკვლავი, ვუთხარი, არავითარ შემთხვევაში-მეთქი. სულ მის ლექსებზე ვმღერი. ამხელა პოეტი სახლში მყავდეს და სხვის ლექსებზე ვიმღერო? 7 წლის წინ ჯანომ (ჯანსუღ ჩარკვიანი) ძალიან ლამაზი ლექსი მომიძღვნა. იქ არის ასეთი ფრაზა: “მე ვტირი, მაგრამ სიმღერას ჰგავს ჩემი ტირილი…” მაშინ ვერ გავითავისე, ის ახლა გახდა ჩემთვის აქტუალური. განა მთელი ჩემი ცხოვრება ტირილი არ არის? მაგრად დაჰკარით! ყველა მომღერალს აქვს თავისი სიმღერა… ჩემი სიმღერაა: “სულ ზევით, ზევით, მაღლა და მაღლა”.
ეს არის ერთგვარი შეძახილი, მაგრამ მიუვიდათ კი ქართველებს ჩემი ხმა? თუ მიუვიდათ, რა ხდება? პირველი სიმღერა “მაგრად დაჰკარი” იყო. აფხაზეთის ომი როცა დაიწყო, მაშინ დავწერე. ახლაც აქტუალურია. ჩემი ნება რომ იყოს, ყოველ წუთას ჩავურთავდი პოლიტიკოსებს და ვასმენინებდი, სანამ არ გამოფხიზლდებოდნენ – იქნებ საქმე ეკეთებინათ. ცოტა მაგარი ხელი სჭირდება ქვეყანას. რა გაალაღებს მშიერ-მწყურვალ ადამიანს? ცოტა მიჭირს, მაგრამ არ ვწუწუნებ – იმასთან, რაც ქვეყანას სჭირს, ჩემი გაჭირვება რა მოსატანია? როცა შვედეთს გაუჭირდა, პრეზიდენტმა უთხრა ხალხს: ახლა ძალიან გვიჭირს და გთხოვთ¬, 2-3 თვის განმავლობაში მხოლოდ შვედური წარმოების პროდუქცია შეიძინოთო. ერმაც დაუჯერა და მოიგო. ჩვენ როცა აქამდე მივალთ, მაშინ გვეშველება. “ავედი და აღარც ჩამოვსულვარ” 40 წლის ავმღერდი.
მაშინ იყო ისეთი თბილისი, ნოტებიანი ბიჭები რომ არ უყვარდათ. დრო რომ შეიცვალა, მეგობრებმა მითხრეს, სცენაზე ადი და შენი სიმღერა მოგვასმენინეო. ავედი და აღარც ჩამოვსულვარ. მანამდე სანდრო მრევლიშვილთან დავიწყე მუშაობა თეატრში, სამხატვრო ხელმძღვანელად, მერე ახალგაზრდა ხელოვანთა ცენტრად გადაკეთდა, მეც იქ აღმოვჩნდი. ნაირ-ნაირი ბიჭი ვიყავი, კომკავშირელის გარდა, მაგრამ ვაჟა ლორთქიფანიძემ და ცხონებულმა ჟიული შარტავამ მთხოვეს, ჩვენთან იყავი, განათლებული კაცი ხარ, არაფერს მოგთხოვთო. ვერ ვეგუებოდი ამ სამკერდე ნიშანს – ლენინი მინდოდა მე? წამოვედი და ლიტერატურის მუზეუმში ვიმუშავე დირექტორის მოადგილედ. იმხანად ვერაზე მარტო ვცხოვრობდი და მაშინ მქონდა, თუ მქონდა ბოჰემური ცხოვრება! მერე ომი დაიწყო და ედუარდ შევარდნაძის მრჩევლად გადამიყვანეს კულტურის დარგში. მალე დავკარი ფეხი და წამოვედი. ეს ჩემი ისტორიაა.
რა იქნება ხვალ
ისეთ სიმღერას ვერ ვმღერი, თუ მელოდიური არ არის. ვეღარ წერენ კომპოზიტორები მელოდიურ სიმღერებს, გადავიდნენ ამ ამერიკულ ფორმატზე. მე ჩემი ნიშა დავიკავე და დღემდე ასე გრძელდება, სულ ზევით, ზევით უნდა მიდიოდე. ორი ოპერაცია გავიკეთე ხერხემალსა და ფეხზე. მას მერე ვწევარ და ელიზაროვის აპარატი მიკეთია, რომელსაც ეიფელის კოშკს ვეძახი. ვიტან და ამტანიც შემარქვეს. მიწვევები მაქვს კონცერტებზე ქუთაისში, ბათუმში და როცა ჩავალ, მინდა ჩემი აპარატით დავუარო სოფლებს და უფასო კონცერტები ჩავატარო. ხალხს გავახარებ, ვეტყვი, რომ მამუკას მათგან არაფერი უნდა, სიყვარულის გარდა.
“სევდა მიაქვს დროს?”
ყველაზე უცნაურად ლამაზი მომენტი ჩემს ცხოვრებაში ის იყო, როცა პირველად დავინახე ჩემი მომავალი მეუღლე. ვერცხლის წყალივით მოძრავი, დაუდგრომელი ხარო, მეუბნებოდა. ირმას გვერდით სადარბაზოში უცხოვრია და არც ვიცოდი, შინიდან დილით გავდიოდი, ღამით შემოვდიოდი, სად უნდა გამეცნო? აივანზე იდგა, მანქანიდან გადმოვედი, სადაც ჩვენი საერთო მეგობარი მეჯდა და ავძახე, ყავას არ დაგვალევინებ-მეთქი? მას შემდეგ 23 წელია, ერთად ვართ. დღეს ჩემი სევდა ირმაა და სამშობლო. ირმა ჩემი მშვენიერი პატარა სევდაა, სამშობლო – დიდი. რატომ არის სევდა? სწორედ იმიტომ, რომ სევდა არ მიაქვს დროს და ორივე ჩემთან რჩება”,- ამბობს ჩარკვიანი.