„არასდროს, სანამ ცოცხალი ვარ!“ – სოხუმის მერი, რომელმაც სეპარატისტებს არ დაუჩოქა
„არასდროს, სანამ ცოცხალი ვარ!“ – ასე უპასუხა ტყვედ ჩავარდნილმა გურამ გაბესკირიამ „ბოევიკების“ მოთხოვნას – „დაიჩოქე, პატიება გვთხოვე და შეაგინე ქართველებს!“.
1993 წლის 27 სექტემბერს, სოხუმის დაცემის დღეს, აფხაზეთის ავტონომიური რესპუბლიკის მთავრობის წარმომადგენლებთან ერთად, პოლკოვნიკმა გურამ გაბესკირიამ უარი განაცხადა ალყაში მოქცეული ქალაქის დატოვებაზე, რის შედეგადაც, ტყვედ ჩავარდნილი მთავრობის ყველა წევრი, მათ შორის, გაბესკირია სეპარატისტებმა დახვრიტეს.
გურამ გაბესკირია 1947 წლის 2 მარტს, ქალაქ სოხუმში დაიბადა. დაამთავრა მაქსიმ გორკის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ისტორიის ფაკულტეტი. წლების განმავლობაში, დაკავებული იყო პროფესიული ფეხბურთით. 1960-იანი წლების ბოლოს გაბესკირია სოხუმის „დინამოში“ თამაშობდა. მოგვიანებით, საფეხბურთო კარიერა სტავროპოლში, მინსკსა და კისლოვოდსკში გააგრძელა, ბოლოს კი, თბილისის „ცსკა“-ში თამაშობდა.
1972 წელს გაბესკირია რესპუბლიკური დონის, მოგვიანებით კი საერთაშორისო კატეგორიის ფეხბურთის მსაჯი გახდა. გურამ გაბესკირიას სახელს სოხუმის საფეხბურთო კლუბ „ცხუმის“ დაარსება უკავშირდება, რომელიც ახლად შექმნილ საქართველოს საფეხბურთო ლიგაში ასპარეზობდა. მოგვიანებით, გურამ გაბესკირია კლუბის პრეზიდენტი გახდა, იგი ასევე იყო საქართველოს ფეხბურთის ფედერაციის პრეზიდიუმის წევრი. წლების განმავლობაში გურამ გაბესკირია ქალაქ სოხუმის თევზკომბინატის დირექტორის თანამდებობას იკავებდა. 1990 წელს მონაწილეობდა აფხაზეთის ავტონომიური რესპუბლიკის პარლამენტის არჩევნებში.
1992 წელს გურამ გაბესკირია სოხუმის მერი გახდა, ხოლო 1993 წელს, აფხაზეთის ავტონომიური რესპუბლიკის მინისტრთა საბჭოსა და თავდაცვის საბჭოს წევრი.
2017 წლის 27 სექტემბერს, გურამ გაბესკირიას საქართველოს ეროვნული გმირის წოდება მიენიჭა. ამავე წლის ოქტომბერში, ნეშტის იდენტიფიცირებისა და თბილისში გადმოსვენების შემდეგ, გურამ გაბესკირია სამხედრო პატივით დიღმის ძმათა სასაფლაოზე დაკრძალეს.
ასე იხსენებს მამას შვილი, ვლადიმერ გაბესკირია:
ის უმძიმესი მდგომარეობა პატარა ბიჭმა საკუთარი თვალით ვნახე და ომი, ხომ იცით, რა უცებ აბრძენებს ადამიანს?! 11 წლის ვიყავი, როდესაც მამა ბოლოს ვნახე. 13 თუ 14 სექტემბერს ოჯახის წევრები გამოგვაცილა. ძალიან მეშინოდა და ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს, უკანასკნელად ვხედავდი მამას. უცებ მისკენ შევბრუნდი და ვთხოვე, მამა, შენც ჩვენთან ერთად წამოდი-მეთქი. თავზე ხელი გადამისვა და როგორც დიდს, ისე მითხრა, შენ იცი, ბოხო, გახსოვდეს, შენ ხარ კაციო. ამის შემდეგ ტელეფონით გვიკავშირდებოდა. ბოლოს 26 სექტემბერს, ღამის 2 საათისკენ დარეკა. გვამხნევებდა, ყველაფერი კარგად იქნებაო.