რატომ ითვლებოდა შვიდი თაობის წყევლა ყველა დროის ყველაზე დიდ საშინელებად?
მსოფლიოს უმეტეს კულტურაში ითვლება, რომ წინაპრები მნიშვნელოვან როლს ასრულებენ შემდგომი თაობების ცხოვრებაში. ეს არ ეხება გარეგნობასა და ხასიათის თვისებებს, რომლებიც მემკვიდრეობით მიიღება, ბევრი რელიგია ამტკიცებს, რომ ადამიანის ბედი და ბედნიერება სწორედ მის წინაპრებზეა დამოკიდებული. მაშასადამე, სხვადასხვა შემთხვევაში ნახსენებ შვიდ ტომს (თაობას) ყოველთვის დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა, მათ შორის, წყევლაშიც.
![]()
ფარავაჰარის ოჯახის ხე
ფარავაჰარის ოჯახის ხეუძველესი დროიდან მეშვიდე თაობის წყევლა სხვადასხვა ხალხში ყველაზე საშინელ რამედ ითვლებოდა. ძველი ბერძნების მითოლოგიაშიც კი იყო ნახსენები ასეთი წყევლა, ფრიგიის მეფე ტანტალოსთან დაკავშირებით. თუმცა, შვიდი თაობის კონცეფცია წარმოიშვა არა საბერძნეთში, არამედ სპარსეთში. ის მოცემულია ზოროასტრიზმის დამაარსებლის, წინასწარმეტყველის, ზარათუშტრას მიერ დაწერილ „წინაპრების წიგნში“.
სპარსელმა წინასწარმეტყველმა აღწერა ფარავაჰარის საგვარეულო ხე, რომელიც მისი რელიგიის მთავარი კონცეფცია გახდა. იგი გამოსახული იყო როგორც ფრთიანი დისკი ან ფრთიანი მზე. გამარტივებული ვერსიით, ხე წრეს ჰგავდა, რომლის ცენტრშიც იმ მომენტში დედამიწაზე მცხოვრები ადამიანი იყო. განშტოების ხაზები განსხვავდებოდა მისგან და აკავშირებდა მას წინაპრებთან.
თავად იმ კაცთან ერთად შვიდი იარუსი იყო. ანტიკური ფილოსოფოსები თვლიდნენ, რომ ადამიანმა უნდა იცოდეს თავისი წინაპრები მე-7 თაობამდე. ამ შემთხვევაში, თქვენ შეგიძლიათ განსაზღვროთ გარკვეული ხასიათის თვისებების წარმოშობა, გაარკვიოთ პრობლემების მიზეზები და მაღალი სიზუსტით იწინასწარმეტყველოთ მომავალი. ითვლებოდა, რომ წინაპრების შესახებ ცოდნას მოკლებულმა ადამიანებმა დაკარგეს ფესვები და განწირულნი იყვნენ წარუმატებლობისა და ოჯახის ხაზის შეწყვეტისთვის.
ცხადია, ჩვენს დროში ძალიან ცოტა ადამიანი იცნობს წინაპრებს მე-7 თაობამდე. ახლა ჩვენგან ამას არავინ ითხოვს, თუმცა, საუკუნეების წინ ეს ძალიან მნიშვნელოვანი ცოდნა გახლდათ. შუა საუკუნეებში დიდგვაროვნები დიდ დროსა და ძალისხმევას ხარჯავდნენ თავიანთი წინაპრების შესასწავლად. ასევე, ზოგიერთი წინაპარი უნდა დამალულიყო, რათა არ გაეფუჭებინა საერთო სურათი. მაგალითად, თუ არისტოკრატის წინაპარი დაქორწინდა გლეხ ქალზე, მაშინ ეს შერცხვენის მიზეზად იქცეოდა.
როგორ განსაზღვრავენ წინაპრები ადამიანის ბედს
ეს ცოდნა ხშირად იყო დამხმარე იარაღი ოჯახის სისხლის სისუფთავის დადასტურების საკითხში, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც საქმე სადავო მემკვიდრეობას ეხებოდა. ძველ სპარსეთში ყველაფერი კიდევ უფრო რთული იყო. გენეალოგიას რელიგიური და მისტიკური მნიშვნელობა ჰქონდა. ძველი სპარსელები თითოეულ თაობას გარკვეულ ელემენტთან და მის ენერგიასთან აკავშირებდნენ.
პირველი თაობა, ანუ თავად ადამიანი, რომელიც ფარავაჰარის ხის ცენტრში იყო, მზეს უკავშირდებოდა. მისი მშობლები ურთიერთობენ მთვარის ენერგიასთან, რომელიც პასუხისმგებელია ჯანმრთელობაზე, ემოციებსა და სოციალურ წრეზე.
მესამე თაობა – ბებია და ბაბუა, გადასცემენ ინტელექტუალურ კომპონენტს, კომუნიკაციის უნარებსა და ნიჭს. მეოთხე ასოცირდება სასიყვარულო სცენარებთან და მატერიალურ კეთილდღეობასთან. მეხუთე არის ადამიანის ნება, მისი უნარი, მიაღწიოს მიზნებს და მიიღოს ბედის „დარტყმები“. მეექვსე მუხლი განსაზღვრავს ადამიანის პოზიციას საზოგადოებაში. თუმცა, მეშვიდე თაობა მაინც ყველაზე მნიშვნელოვნად ითვლებოდა. სწორედ ისინი განსაზღვრავენ ფატუმს, ანუ ბედს.
იტალიელმა კრიმინალისტმა და ფსიქიატრმა, ჩეზარე ლომბროსომ ერთხელ საინტერესო კვლევა ჩაატარა. მან შეისწავლა რამდენიმე სერიული მკვლელის ოჯახის ხეები და იპოვა ნიმუში. თითოეულ მათგანს ოჯახში ჰყავდა ადამიანები, რომლებმაც ჩაიდინეს მკვლელობები ან თუნდაც, უკიდურესად აგრესიული და სასტიკი ადამიანები იყვნენ. საგულისხმოა ისიც, რომ ჩვენ არა მხოლოდ ცუდი თვისებების მიიღება შეგვიძლია მემკვიდრეობით, არამედ დადებით ხასიათის და ამა თუ იმ ნიჭის.
ამ ყველაფრის გათვალისწინებით, ცხადი ხდება, რატომ ითვლება მეშვიდე თაობის წყევლა ყველაზე ძლიერად. მათ, ვისაც სჯერა მათი წინაპრების ენერგიისა, დარწმუნებულია, რომ ეს გაანადგურებს არა მხოლოდ მათ სიცოცხლეს, არამედ მათი შთამომავლების მრავალი თაობის ბედსაც.