ჯარისკაცი, რომელიც ომის დასრულების შემდეგ 29 წელი მაინც იბრძოდა
1944 წლის მიწურულს, იაპონელი სამხედრო ოფიცერი ჰიროო ონოდა ფილიპინებზე, ლუბანგის კუნძულზე გააგზავნეს სადაზვერვო მისიით. მეორე მსოფლიო ომი დასასრულს უახლოვდებოდა, თუმცა იაპონიამ ბრძანება გასცა, რომ მისი ჯარისკაცები არავითარ შემთხვევაში არ დანებებულიყვნენ და რაც შეიძლება, დიდხანს შეეჩერებინათ მოწინააღმდეგე. ონოდას მკაცრად მიეცა ინსტრუქცია: არანაირი კაპიტულაცია, არანაირი თვითნებური მოქმედება და ბრძოლა ბოლომდე, თუკი არ მიიღებდა ოფიციალურ ბრძანებას მისი მეთაურისგან.
1945 წლის აგვისტოში იაპონიამ ომი ოფიციალურად წააგო, მაგრამ ონოდა ამ ინფორმაციას ან არ დაეთანხმა, ან არც კი სჯეროდა ამის. მას მიაჩნდა, რომ ომი გრძელდებოდა. მისმა თანამებრძოლებმა ნაწილ-ნაწილ დატოვეს პოზიციები ან დაიღუპნენ. ბოლოს მხოლოდ რამდენიმე ადამიანი დარჩა, შემდეგ კი — მხოლოდ ის.
ლუბანგის კუნძულზე გადამალული ონოდა 29 წლის განმავლობაში აგრძელებდა ბრძოლას დამთავრებული ომის სახელით. დროთა განმავლობაში ადგილობრივ მოსახლეობასთან მცირე შეტაკებებიც ჰქონდა. ყველა მცდელობა — აეხსნათ მისთვის, რომ ომი დასრულდა — მტრის ხრიკად მიაჩნდა. თვითმფრინავებიდან ჩამოყრილ ფურცლებს, რომლებსაც ეწერა „ომი დასრულდა, დაბრუნდით შინ“, სატყუარად თვლიდა. 1950-იანებში მასთან გაგზავნილმა იაპონელმა ოფიციალურმა პირებმაც ვერ დარწმუნდნენ ის სიმართლეში — რადგან ონოდა მხოლოდ თავის ყოფილი მეთაურს დაუჯერებდა.
1974 წელს, იაპონელმა ტურისტმა ნორიო სუზუკიმ მიზნად დაისახა ონოდას პოვნა. მან მართლაც მიაგნო ჯარისკაცს ლუბანგის ჯუნგლებში. სუზუკიმ პირდაპირ უთხრა, რომ ომი დასრულდა, თუმცა ონოდამ მხოლოდ ერთი რამ უპასუხა: „თუ ჩემი ყოფილი მეთაური პირადად არ მეტყვის, რომ დავბრუნდე — აქ დავრჩები.“
სუზუკი დაბრუნდა იაპონიაში და მოახერხა, ეპოვა ონოდას ყოფილი მეთაური, უკვე ხანდაზმული მამაკაცი, რომელიც კერძო სამეწარმეო ცხოვრებით ცხოვრობდა. მას სამხედრო უნიფორმა ჩააცვეს და ფილიპინებზე წაიყვანეს. მან ჯუნგლებში პირადად მიმართა ონოდას და მისცა ოფიციალური ბრძანება: შეეწყვიტა ბრძოლა და შინ დაბრუნებულიყო. ონოდამ პოზიცია იმ დღესვე დატოვა.
იაპონიაში დაბრუნებული ონოდა ეროვნული გმირივით მიიღეს, თუმცა რეაქცია ორაზროვანი იყო — ერთნი მისით აღფრთოვანდნენ, მეორენი კი, ამდენი წლის განმავლობაში უდანაშაულო ადამიანების დახოცვაში სდებდნენ ბრალს. მოგვიანებით, ჯარისკაცმა დაწერა მემუარები, შემდეგ ცხოვრობდა ბრაზილიაში ფერმერად, შემდეგ კვლავ იაპონიაში დაბრუნდა და ახალგაზრდებისთვის პატრიოტიზმისა და სიმტკიცის შესახებ ლექციებს კითხულობდა.
ჰიროო ონოდას ისტორია ერთ-ერთ ყველაზე უცნაურ და ამავდროულად, სიმბოლურ მაგალითად ითვლება იმისა, თუ როგორ შეუძლია ერთგულებას, წესრიგსა და რწმენას — თუნდაც მცდარს — წლების განმავლობაში მართოს ადამიანის მთელი სიცოცხლე.